Alleen wij hollanders kennen het woord passie niet, zoals Italianen dat wel kennen. Kijk alleen maar al naar de Italiaanse speler bij het volkslied….

Alleen wij hollanders kennen het woord passie niet, zoals Italianen dat wel kennen. Kijk alleen maar al naar de Italiaanse speler bij het volkslied….

“Alleen wij Hollanders kennen het woord ‘passie’ niet zoals Italianen dat doen. Natuurlijk, we gebruiken het woord wel – in sollicitatiebrieven, in reclamecampagnes, en zelfs op menukaarten – maar zelden voelt het écht. Bij ons blijft passie vaak iets verstandigs, gecontroleerds. We zeggen dat we gepassioneerd zijn, maar we menen eigenlijk: we doen ons best.

Kijk naar de Italianen, vooral op het voetbalveld. Kijk naar hun gezichten bij het volkslied. Daar spat de emotie vanaf – gebalde vuisten, gesloten ogen, tranen zelfs. Elke noot lijkt door hun ziel te snijden. Niet omdat het moet, maar omdat het móet, als uiting van wie ze zijn. Dát is passie.

Wij, nuchtere Hollanders, staan ernaast met handen op de rug en een blik van: ‘Doe maar normaal.’ Alsof uitbundigheid verdacht is. Alsof het tonen van gevoel iets is om je voor te schamen. En juist daarom raakt het ons zo als we die Italiaanse vurigheid zien – omdat we diep vanbinnen weten dat we iets missen. Niet het talent, niet de discipline. Maar de overgave. De passie.

Misschien zouden we daar iets van moeten leren. Niet alles hoeft beheerst, beredeneerd, verantwoord. Soms moet je iets voelen. En dat gewoon laten zien.”